นี่คือเหตุการณ์จริง
ในเดือนพฤศจิกายน ปี 1965
ณ หุบเขาลาดรัง ในเวียดนาม
ที่ที่ชาติของเรา (อเมริกา)
ไม่ต้องการจดจำในสงครามที่เราไม่เข้าใจ...
We were Soldiers เรียกข้าว่าวีรบุรุษ
“เรากำลังเคลื่อนทัพเข้าไปยังหุบเขามรณะ พวกคุณจะต้องคอยดูแลคนที่ยืนอยู่ข้างหน้านาย
ซึ่งขณะเดียวกัน เขาก็จะคอยดูแลคุณด้วย พวกคุณจะต้องไม่ใส่ใจว่า
เขาจะมีสีผิวอะไร หรือจะเอ่ยพระนามของพระเจ้าว่าอย่างไร
เรากำลังเดินสู่สมรภูมิเพื่อทำศึกกับศัตรูที่มีความมุ่งมั่นและอดทนเป็นเลิศ
ผมไม่สามารถให้สัญญาพวกคุณได้ว่า ผมจะนำพวกนายกลับบ้านได้ทุกคน
แต่ผมก็ขอสาบานว่า เมื่อเราเข้าสู่สมรภูมิรบ ผมจะเป็นคนแรกที่เข้าไป
และจะเป็นคนสุดท้ายที่ออกมา ผมจะไม่ทิ้งใครก็ตามไว้ข้างหลัง
ไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็นหรือตาย เราทั้งหมดจะกลับบ้านด้วยกัน...”
ถ้อยความทั้งหมดเป็นคำพูดของ พันเอกฮัล มัวร์ (เมล กิ๊บสัน)
ที่ได้กล่าวไว้ต่อหน้าเหล่าทหาร และครอบครัวของพวกเขา
ซึ่งที่อยู่ต่อหน้าเขา คือเด็กหนุ่มที่ยังอ่อนเดียงสาต่อสงคราม
และชายฉกรรจ์ที่มีบาดแผลจากสงคราม--
